انت سندي
احمد بضيق: يلا قدامى
ساره: انت كويس
احمد: شيفانى بش في شعرى ما انا كويس قدامك اهو
ساره بضيق: خلاص انا غلطانه أنى سألت
احمد: كويس انك عارفه
ساره بعصبيه: انت ليه بتعملنى كدا من يوم ما شفت الواد واقف معاى انا مالى
احمد: اسمعى بقولك فاضل على امتحاناتك اربع شهور مدراس تانى مش هتروحى مذكراتك تبقا من البيت والدروس بس فاهمه برا البيت تانى لا
ساره: بس كل صاحى بيتروح المدرسه و
احمد: وانا قلت لا ويلا وصلنا البيت مشفكيش غير في الدروس وبعد لامتحانات طالعه برا البيت
بعد مرور اربع شهور
احمد بلهفه وقلق
ساره بدموع: الامتحان كان صعب و مقرف اوى
احمد: خلاص معلش اهدى كدا وركزى في الى بعده الى راح دا خلاص ومش هنقدر نرجعه ركزى في الى جاى
ساره بشهقات: حاضر
احمد: يلا تعالى هساعدك في الماده الجايه
بعد شهرين
في عربيت احمد
احمد: دلوقتي انتى بقيتى طالبه جامعيه وكبيره تمام
ساره بفرحه: ايوه
احمد: في عالم تانى جوه مختلف تمام في شباب من كل لون وشكل اوعى اوعى اشوفك مع حد فيهد هطين عيشتك لو عرفت انك بتكلمى حد
ساره: حاضر
احمد: شغل هاى وممكن نتعرف ولومسجله المحاضره كله لا مش معاي معرفش شوف حد تانى
احمد: خدى دا مصروفك
ساره: انا اخت من بابا
احمد: وده منى يلا ابقي رنى عليا لما تخلصي تمام
ساره: ماشي
ساره نزلت من العربيه و احمد اتحرك يروح شغله الى بقا ملل من غيرها
تلفونه رن
احمد: ايوه يا محمود
محمود: يلا تعاله مستنيك
احمد: ليه رحين فين
محمود: هخطب يارا
احمد: يااااا جامد بسرعه دى
